Που λες ήρθα διακοπές στο χωριό μου τώρα το καλοκαίρι. Σιγά την έκπληξη θα μου πεις, σε τέτοιους χαλεπούς καιρούς πού αλλού να πας. Όλη η χώρα έχει καταφύγει σε χωριά, εξοχικά και σπίτια φίλων. Παρατήρησα όμως μερικά πράγματα κι είπα να τα μοιραστώ μαζί σου..
Στο χωριό λοιπόν η κοινωνία είναι πολύ πολύ κλειστή. Κι αυτό το λέω εγώ που το «χωριό» μου είναι κωμόπολη άρα αρκετά μεγάλο. Για να καταλάβεις τι σου λέω: Πήγα στο κομμωτήριο με την ξαδέλφη μου. (το κομμωτήριο είναι και σε χωριό και σε πόλη ο παράδεισος του κουτσομπολιού!) Εκεί λοιπόν ανάμεσα στα μπικουτί, τα εξτένσιον και τις βαφές άκουσα διάφορα.
Όλοι οι παλιοί συμμαθητές της ξαδέλφης μου, νέοι γύρω στα 22, ήταν είτε παντρεμένοι ή αρραβωνιασμένοι και είχαν και παιδιά! Φαντάσου να νιώθεις γεροντοκόρη επειδή είσαι ελεύθερη στα 22 σου! Όπως συνειδητοποίησα στο χωριό βρίσκεσαι συνεχώς σ’ ένα μικροσκόπιο, αυτή είναι μάλλον και η αιτία που οι νέοι παντρεύονται κι αρραβωνιάζονται τόσο νωρίς. Αν σε δουν να βγαίνεις βόλτα με άτομο του άλλου φύλου, εννοείται πως είστε ζευγάρι. Κι αν βγαίνετε για πολύ καιρό αρχίζει και γίνεται και ξεδιαντροπιά που είστε ακόμη αστεφάνωτοι. Για να μην συζητήσω να μπει στο σπίτι σου. Αυτό κι αν είναι ντροπή αν είστε ανύπαντροι! Εδώ με τον ξάδελφό σου φοβάσαι να κυκλοφορήσεις γιατι αν δεν ξέρουν ότι είστε συγγενείς θα πουν ότι είστε ζευγάρι! Περπατάς στο δρόμο και βλέπεις τις γιαγιάδες να κατεβάζουν τα γυαλιά για να σε εξετάσουν καλύτερα. Αμέσως μόλις περνάς τις ακούς να σχολιάζουν σε υψηλά ντεσιμπέλ γιατι δεν ακούνε (ενώ αυτές νομίζουν ότι μιλάνε σιγά κι ότι δεν τις ακούς) «Αυτή ποιανού είναι;» κι ακολουθεί η ανάλογη επεξήγηση. «Του Μήτσου του αδελφού του Κίτσου που’ναι τριτοξάδελφος του Χάμπου που έβαψε το σπίτι της Μαρίκας που μένει απέναντί μας. Ναι, ναι, αυτουνού που η αδελφή του είναι χωρισμένη με παιδί και ζει στη Γερμανία…» «Ααα,απ’το χωριό μας είναι;» «Όοοοχι, ξένη» Και ναι, σε λένε ξένη ακόμη κι αν μένεις στο διπλανό χωριό που απέχει ένα χιλιόμετρο. Εγώ βέβαια που ζω στην Αθήνα θα ήμουν η πρωτευουσιάνα… Την Αθήνα για να καταλάβεις την έχουν σαν Άμστερνταμ, σόδομα και γόμορα! «Α, καλά… εσείς στην Αθήνα…» Εμείς στην Αθήνα είμαστε εξώλης και προώλης! Το άντρο της ακολασίας!
Οι νέοι του χωριού χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Η πρώτη κατηγορία είναι που υποστηρίζει αυτές τις πιο… παλιές ιδέες και η δεύτερη είναι η κατηγορία που απεχθάνεται αυτές τις ιδέες κι όλο το κουτσομπολιό του χωριού και θα προτιμούσαν να μένουν στην πόλη.
Βέβαια για να λέμε και του στραβού το δίκιο αυτές οι κλειστές κοινωνίες μπορεί να εξετάζουν την προσωπική σου ζωή διεξοδικά και να θέλουν να ξέρουν ως και τι κάνεις στο κρεβάτι σου που λέει ο λόγος, είναι όμως αυτές οι κοινωνίες που όταν ο ένας έχει ανάγκη, ο άλλος τρέχει να βοηθήσει. Ακριβώς επειδή ξέρεις τόσο καλά το γείτονά σου, συμπαραστέκεσαι όταν χρειαστεί. Είναι αυτές οι κοινωνίες που όταν φτιάξει τυροπιτάκια η γειτόνισσα θα φέρει ένα πιάτο και σ’ εσένα. Που άμα δει ο γείτονας ότι δεν έχεις μεταφορικό μέσο θα προσφερθεί να σε μεταφέρει. Που θα σου δώσουν ζάχαρη κι αλεύρι και λάδι. Που θα κόψουν 3 ντομάτες και λίγο σέλινο απ’ τον κήπο τους να στον προσφέρουν μαζί με λίγα αυγά απ’ την κότα. Που μόλις χρειαστείς βοήθεια θα τρέξουν. Που θα σου πουν καλημέρα το πρωί στο δρόμο ακόμη κι αν δεν σε ξέρουν. Ναι, μπορεί στο χωριό να μιλάνε πίσω απ’ την πλάτη σου αλλά ξέρουν τι πάει να πει ανθρωπιά, καλή διάθεση κι αλληλοβοήθεια.
Τι προτιμάτε λοιπόν; Την αποξένωση, σε όλους τους τομείς, της πόλης ή την υπερβολική οικειότητα του χωριού; 
